سلام فاطمه جان اولين باري هست كه وبلاگت روميبينم يه حس عجيبي بهم داد انگار كه حرفاي دل منو كه سالها تو دلم بود رو مي ديدم پدر من هم جانباز شيميايي وموجي هست .من هم بهش افتخار مي كنم . حافظ ميگه چنين قفس نه سزاي چو من خوش الحاني است / روم به گلشن رضوان كه مرغ آن چمنم